Հրաչ Քալսահակեան
Նախքին Իրաքահայ Լ. Դ., որ ներկայիս Հոլանտա հաստատուած է, երկար փնտռտուքէ վերջ կը գտնէ իր մանկութեան ընկերներէն մաս մը, իսկ մնացեալները տակաւին ան կը շարունակէ փնտռել՝ մտադրած ըլլալով հետեւողականօրէն կատարել այս գործը:
Հետաքրքիր է իմանալ թէ Լ. ընդամէնը 12 տարեկան եղած է երբ ընտանեօք հեռացած են Պաղտատէն: Բայց ան երեկուայ նման կը յիշէ բոլորը եւ սրտանց կը փափաքի գտնել զիրենք եւ կապերը վերահաստատել անոնց հետ:
Իսկ ինչը եղած է զինք այս քայլերուն առաջնորդող մղիչ ոյժը եւ իր պրպտումներուն տուն տուող դրդապատճառը: Պաղտատի տարրական վարժարանը, ուր բոլորը յաճախած են:
Այստեղ արդէն կը գծագրուի հայ աւանդական դպրոցին դերը, որպէս միացնող ուժ, այնպիսի հզօր միջոց որ ունի հաւատարմութեան եւ միասնութեան ալիք ստեղծելու կարողութիւն՝ թէկուզ երկար տարիներ վերջ, նոյնիսկ հազարաւոր քիլոմեթրեր անդին:
No comments:
Post a Comment